Mindf*ck.

Πίστευα πως είχα βρει έναν άνθρωπο, που θα μπορούσα να στηρίξω πάνω του όλη την θεωρία μου σχετικά με τον έρωτα, με τον κόσμο.. Που θα καταλάβαινε το πόσο ερωτευμένη φαίνεται να είμαι με τα αστέρια, με τα πάντα γύρω μου, συνδυάζοντάς τα όμως, πάντα με τα πανέμορφα μάτια του. 

Πως, καλώς ή κακώς, όλα έδειχναν να είναι όμορφα, έξω από τους τέσσερις τοίχους γύρω μου, και παρόλο που δεν τους αποχωριζόμουν συχνά, όταν το έκανα, έλαμπα όντως ολόκληρη από ευτυχία. 

Έψαχνα την ευτυχία σε πράγματα μικρά. Ένα τηλεφώνημα, ένα σ' αγαπώ, μια αγκαλιά, ένα γαμημένο σε σκέφτομαι ψιθυριστά, για να είναι σίγουρο πως θα ακουστεί μόνο εκεί που προοριζόταν. Πίστευα πως έτσι, θα ευτυχούσα. Θα γέμιζε το κενό που είχα μέσα στην ψυχή. Μα όχι.. Αυτό το κενό θα γέμιζε μόνο όταν θα κοιτούσα τα αστέρια απευθείας στα μάτια του. Όταν το φως του φεγγαριού θα ήταν πάνω από τα αγκαλιασμένα σώματα μας. 

Όταν επιτέλους, θα ένιωθα τα χέρια του γύρω από το σώμα του, και θα του εξηγούσα ξανά και ξανά τις θεωρίες μου, κάνοντάς τον να γελάει από το πόσο παιδί έμοιαζα όταν μιλούσα για αυτό. Να με ακούει ασταμάτητα, χωρίς να με βαριέται. Να μου χαμογελάει και να παρακολουθεί με προσοχή τις κινήσεις και τους μορφασμούς μου. Να γκρινιάζω επειδή με κοροϊδεύει για το πως ενθουσιάζομαι με το παραμικρό, να γελάει και να θυμώνω, να με παίρνει μια αγκαλιά ψιθυρίζοντας πόσο του αρέσει που είναι εδώ μαζί μου. 

Το γαμημένο αυτό κενό, θα το γέμιζε μόνο αυτός.